W różnych książkach i poradnikach można odnaleźć informacje, że lęki charakterystyczne są dla rozwoju dziecka w każdym wieku, są jak choroba wieku dziecięcego, którą każdy z nas musi przejść. Pojęcie strachu i lęku są często używane zamiennie.
Strach jest emocją wrodzoną, która aktywizuje się przez całe życie w skutek oddziaływań bodźców zewnętrznych oraz bodźca wewnętrznego jakim jest ból. Strach towarzyszy nam przez całe życie - od okresu prenatalnego do końca życia.
Strach pełni rolę przystosowawczą, polega na mobilizowaniu do ataku bądź ucieczki w momencie niebezpieczeństwa. Uczucie strachu jest zazwyczaj krótkotrwałe, bo przeważnie znika, gdy nie jesteśmy w zagrożeniu.
Lęk natomiast jest procesem wewnętrznym, który nie jest związany z bólem bądź bezpośrednim zagrożeniem. Jest on wzbudzany wewnętrznie, stanowi on przeczucie w przewidywaniu niebezpieczeństw.
Rola przystosowawcza lęku polega na możliwie jak najbardziej optymalnej adaptacji do możliwości wystąpienia zagrożenia. Lęk jest stanem długotrwałego napięcia, oczekiwania na coś złego, ale niewiadomego.
